In de Franse barok wordt met een Tombeau een muziekstuk bedoeld ter nagedachtenis aan een min of meer geliefd persoon, maar soms ook aan een papegaai of kanarie. Dit betekent echter niet dat de stukken per se droevige, sombere muziek moeten zijn. Het genre wordt ook gevarieerd door het feit dat een Tombeau eigenlijk alle soorten bewegingen kan aannemen - rouwen gebeurt in majeur en mineur, snel of langzaam. Michael Dücker, luitist, muziekonderzoeker, redacteur en spiritus rector van het ensemble nuovo aspetto, toont ons hier op voorbeeldige wijze de pure onuitputtelijke inventiviteit en originaliteit waarmee componisten in de barok konden rouwen.